برخورد ایشان با اطرافیان بسیار حسنه بود. با مسؤولین لشکری و کشوری برخوردی مسؤولانه داشتند. با سربازان و زیردستان خود بسیار روابط حسنه ای داشتند و هیچگاه بدون دلیل سربازان را مورد توبیخ قرار نمی داد. در نماز جمعه و در مسجد و مزار شهدا همیشه دیگران اطراف وی جمع می شدند و مسائل خود را با وی در میان می گذاشتند و ایشان با خوشرویی و شوخ طبعی با آنها برخورد و به سؤالاتشان پاسخ می دهد.
همه او را دوست داشتند و دیگران به حال سربازان و نیروهای تحت فرمان او غبطه می خوردند و می گفتند خوشا به حال شما که چنین مسؤول مهربانی دارید و به راحتی می توانید مشکلات و مسائل خود را با وی در میان بگذارید. من به صراحت و به دور از تکلف می توانم بگویم که شهادت این دو عزیز، شهید «حسنی» و شهید «دانشیان» کمر مرا شکست و اثر بسیار سوئی بر روی بنده داشت. یاد این شهیدان همیشه در دل من زنده هست.
فردی بسیار منظم و دقیق بود و به منظور رسیدگی به فعالیتهای اجتماعی و جمعی، برنامه ریزی بسیار دقیقی داشت و اهمیت تمام امور برایشان به یک اندازه بود. من که نزدیک ترین فرد به ایشان بودم، مشاهده می کردم که برای تمام امورات خویش برنامه ریزی دارند و از هیچ فعالیت جمعی غافل نمی شدند. با وجودی که مسؤولیتهای خویش را به نحو احسن انجام می دادند، از جمله شرکت در مراسم و مزار شهدا، شرکت در سمینارها، غافل نشدن از امورات خیر و شر پرسنل و همکاران و سهیم شدن با آنها. در کل هیچ گاه خود را جدای از اجتماع و فعالیتهای جمعی نمی دانست
